Zabiegi

USG transrektalne (TRUS)

Ultrasonografia transrektalna, określana też jako USG przezodbytnicze, to jedno z ważniejszych badań diagnostycznych w schorzeniach odbytu i narządów miednicy mniejszej. Trwa krótko, ale ma za to dużą wartość diagnostyczną. Głowica aparatu USG emituje fale ultradźwiękowego, dzięki czemu na monitorze obserwuje się obraz badanego narządu czy struktury w czasie rzeczywistym. Ultradźwięki są nieszkodliwe, co odróżnia je od promieniowania rentgenowskiego, którego dawki należy ograniczać.

Przygotowanie do USG transrektalnego:

Przed przezodbyniczym badaniem USG zaleca się wypróżnienie i oddanie moczu. Lepiej też wstrzymać się z jedzeniem na dwie lub trzy godziny przed udaniem się do kliniki, a dzień wcześniej wybierać produkty lekkostrawne. Jeżeli podejrzewa się guza odbytnicy, konieczne jest opróżnienie jelit. W tym celu stosuje się dostępne w aptece zestawy do wlewu doodbytniczego. Lekarz może zalecić lewatywę na kilka godzin przed USG lub dzień wcześniej.

Na wizytę warto też zabrać wyniki wcześniejszych badań, jeśli takie były przeprowadzone.

 

Gumkowanie hemoroidów (metoda Barrona)

Choroba hemoroidalna jest najpowszechniej występującym schorzeniem proktologicznym u człowieka. Hemoroidy są tworami fizjologicznymi znajdującymi się w kanale odbytu. Oznacza to, że każdy człowiek ma hemoroidy. W różnych stanach chorobowych hemoroidy mogą ulec powiększeniu i są przyczyną różnorodnych dolegliwości. Objawami najczęściej występującymi w chorobie hemoroidalnej są krwawienia, bóle o różnym nasileniu, świąd, wyczuwalne guzki podczas oddawania stolca, trudności w utrzymaniu higieny osobistej.

Gumkowanie żylaków odbytu metodą Barrona to małoinwazyjna, skuteczna i bezpieczna metoda leczenia choroby hemoroidalnej. Polega ona na nałożeniu na podstawę guzka krwawniczego gumowej opaski, powodując jego niedokrwienie – w efekcie w ciągu 7-10 dni ulega on obumarciu i samoistnie odpada. Opaskę nakłada się przy pomocy specjalnego aplikatora – pacjent może odczuwać w tym czasie lekki dyskomfort, który utrzymuje się przez około godzinę po zabiegu. W trakcie jednego zabiegu możliwe jest założenie opasek na 3 żylaki odbytu. Kolejne guzki są usuwane w odstępach 3 do 4 tygodni.

Leczenie żylaków odbytu met. Barrona (gumkowanie) może być zastosowane tylko w przypadku pacjentów z żylakami odbytu I i II stopnia. W przypadku pacjentów z hemoroidami III i IV stopnia, przy wypadnięciu i zadzierzgnięciu żylaków odbytu w ciąży i po porodzie lub w sytuacji współistnienia żylaków odbytu z innymi chorobami kanału odbytu konieczne jest zastosowanie leczenia metodami operacyjnymi.

 

Usuwanie żylaków odbytu klasycznym sposobem Milligan-Morgan :

Choroba hemoroidalna jest najpowszechniej występującym schorzeniem proktologicznym u człowieka. Hemoroidy są tworami fizjologicznymi znajdującymi się w kanale odbytu. Oznacza to, że każdy człowiek ma hemoroidy. W różnych stanach chorobowych hemoroidy mogą ulec powiększeniu i są przyczyną różnorodnych dolegliwości. Objawami najczęściej występującymi w chorobie hemoroidalnej są krwawienia, bóle o różnym nasileniu, świąd, wyczuwalne guzki podczas oddawania stolca, trudności w utrzymaniu higieny osobistej.

Do klasycznej hemoroidektomii kwalifikuje się przede wszystkim pacjentów w IV okresie choroby hemoroidalnej, jak również pacjentów we wcześniejszych okresach choroby, z obfitymi krwawieniami powodującymi niedokrwistość, u których brak jest skuteczności w leczeniu innymi metodami oraz pacjentów z dużymi fałdami brzeżnymi współistniejącymi z hemoroidami. Metoda Milligana-Morgana polega na chirurgicznym wycięciu hemoroidów i podwiązaniu naczyń doprowadzających krew do guzka krwawniczego. Najczęściej przeprowadza się operację w znieczuleniu ogólnym lub podpajęczynówkowym, poprzez wstrzyknięcie małej dawki środka znieczulającego do płynu otaczającego rdzeń kręgowy i nerwy.

 

Laserowe usuwanie żylaków odbytu:

Choroba hemoroidalna jest najpowszechniej występującym schorzeniem proktologicznym u człowieka. Hemoroidy są tworami fizjologicznymi znajdującymi się w kanale odbytu. Oznacza to, że każdy człowiek ma hemoroidy. W różnych stanach chorobowych hemoroidy mogą ulec powiększeniu i są przyczyną różnorodnych dolegliwości. Objawami najczęściej występującymi w chorobie hemoroidalnej są krwawienia, bóle o różnym nasileniu, świąd, wyczuwalne guzki podczas oddawania stolca, trudności w utrzymaniu higieny osobistej.

Zabieg z użyciem lasera polega na wprowadzeniu przez chirurga do tkanki podśluzówkowej cienkiego włókna lasera, który dokonuje termoablacji splotów hemoroidalnych. Operator zamyka naczynia hemoroidalne bez naruszania wrażliwej śluzówki. W następstwie hemoroidy ulegają obkurczeniu oraz cofnięciu do wnętrza odbytnicy.

ZALETY LASEROWEGO USUWANIA ŻYLAKÓW ODBYTU:

-szybka rekonwalescencja pozwalająca wrócić do pracy po kilku dniach

-zabieg szybki, trwa około 20 minut

-trwały efekt

-skuteczna alternatywa dla klasycznych zabiegów operacyjnych.

Nacięcie i drenaż ropnia odbytu :

Zasadniczym czynnikiem sprawczym powstawania ropnia odbytu jest infekcja szerząca się najczęściej od strony krypt i gruczołów odbytowych lub od strony skóry tej okolicy. W następstwie namnażania bakterii dochodzi do zablokowania ujść gruczołów okołoodbytowych i gromadzenia śluzu, który staje się jednocześnie idealną pożywką dla drobnoustrojów.

Najczęściej w przebiegu choroby wykonuje się chirurgiczne nacięcie zmiany chorobowej. Metoda ta wykonywana jest przez specjalistę w znieczuleniu ogólnym, zarówno przy zmianach zlokalizowanych powierzchownie jak i głębiej. Chirurg nacina zmianę na samym czubku uwypuklenia ropnia. Po usunięciu zawartości ropnia, lekarz sprawdza palpacyjnie przez kanał cięcia chirurgicznego czy wszystko zostało usunięte. Dzięki temu możliwe jest odnalezienie oraz opróżnienie z ropy zachyłki jamy ropnia.

Inną metodą pomagającą w samoistnym i swobodnym odpływie treści ropnej jest drenaż. Lekarz wykonuje nacięcia po przeciwległych stronach ściany jamy ropnia. Następnie pomiędzy tymi nacięciami przeciągane są specjalne dreny (np. z tworzywa sztucznego, lateksu) posiadające niewielkie perforacje. Dzięki nim możliwe jest dalsze przepłukiwanie loży ropnia i uwalnianie powstałej wydzieliny.

 

Przetoka odbytu :

Przetoka odbytu jest nieprawidłowym połączeniem pomiędzy kanałem odbytu a skórą. To połączenie przypomina wąski kanał, który łączy światło odbytnicy ze skórą. Kanał wysłany jest bogato unaczynioną tkanką łączną, która wypełnia ubytki po uszkodzeniu skóry. Przetoka odbytu powstaje w wyniku zapalenia gruczołów, które znajdują się w ścianie odbytnicy.

Aktualnie powszechnie przyjętym sposobem leczenia przetok odbytu są techniki chirurgiczne:

1. Rozcięcie kanału przetoki (fistulotomia) znajduje zastosowanie w leczeniu przetok międzyzwieraczowych, przezwieraczowych o niskim umiejscowieniu lub powierzchownej lokalizacji. Materiał uzyskany z wyłyżeczkowania kanału przetoki poddaje się badaniu histopatologicznemu.

2. Wycięcie przetoki oraz plastyka ujścia wewnętrznego to metoda zarezerwowana do leczenia głębokich przetok przezzwieraczowych i nadzwieraczowych oraz nawrotowych przetok w chorobie Leśniowskiego-Crohna. Skuteczność metody sięga ok. 70%

3. Setonowanie – umieszczenie w kanale przetoki nici chirurgicznej (setonu), która będzie przecinała tkanki w kierunku kanału odbytu, umożliwiając przez kilka tygodni ziarninowanie, czyli zamykanie się pierwotnego kanału przetoki.

 

Zabieg usunięcia kłykcin kończystych :

Kłykciny kończyste – są to grudki i brodawki skórne, powstające w wyniku przerostu naskórka, a zlokalizowane w okolicy odbytu, kanału odbytu i okolicach narządów płciowych. Należą do grupy schorzeń wywoływanych przez wirusy brodawczaka ludzkiego.

Leczenie:

-miejscowe stosowanie maści ze środkami hamującymi podziały komórkowe

-krem zawierający podofilotoksynę lub jej alkoholowy roztwór

-leczenie indukujące odpowiedź immunologiczną

-chirurgiczne leczenie za pomocą elektrokoagulacji

Warto pamiętać, że w miejscu usuniętych kłykcin mogą pojawić się nowe, podobnie jak ma to miejsce w przypadku brodawek pospolitych. W przypadku kłykcin kończystych leczenie nie jest tak skuteczne, jak profilaktyka, w której ważną rolę odgrywa bezpieczeństwo kontaktów seksualnych, czyli przede wszystkim wierność jednemu, zdrowemu partnerowi, a także szczepienia przeciwko HPV.

 

Wycięcie szczeliny odbytu :

Szczelina odbytu to długie, wąskie i płytkie pękniecie błony śluzowej końcowego odcinka kanału odbytu (tzw. anoderma), do powstania którego dochodzi w wyniku przekroczenia możliwości rozciągania śluzówki odbytu.

Na terapię składają się :

-dieta bogatoresztkowa – powinno się ją wprowadzić na stałe, ponieważ powrót do dawnych zwyczajów żywieniowych w krótkim czasie doprowadza do nawrotu choroby;

-leki zmiękczające i rozluźniające stolec;

-leki przeciwzapalne;

-środki obniżające napięcie zwieraczy;

-nasiadówki w ciepłej wodzie;

Gdy leczenie nie przynosi rezultatów, konieczna może okazać się operacja, podczas której wykonuje się częściowe boczne przecięcie zwieracza wewnętrznego z lub bez wycięcia szczeliny lub – rzadziej – miejscowe wycięcie szczeliny.

 

Nacięcie zakrzepu przyodbytowego:

Zakrzepica okołoodbytnicza jest dolegliwością wynikającą bezpośrednio z choroby hemoroidalnej. To znaczy, że dla rozwoju zakrzepu splotu okołoodbytniczego konieczne jest uprzednie rozwinięcie się guzków przy odbycie, które początkowo rosną wewnątrz kanału odbytu, dając wyłącznie subtelne sygnały postępującej patologii.

Kiedy guzki zaczynają wypadać na zewnątrz, poza zwieracz odbytu w trakcie parcia na stolec, stają się już widoczne i możliwe do zauważenia przez pacjenta. Zbagatelizowane i nieleczone powiększają się i przemieszczają, aż w końcu ich odprowadzenie staje się niemożliwe, a zaburzenia w krążeniu krwi przyczyniają się w końcu do całkowitego zastoju i powstania zakrzepu w splocie żylnym okołoodbytniczym.

W przypadku trudnego do przeoczenia zakrzepu okołoodbytowego splotu żylnego możliwa jest interwencja chirurgiczna i wycięcie zmiany w znieczuleniu miejscowym.

Iniekcja pod kontrolą USG :

Iniekcja pod kontrolą USG daje pewność, że lek przeciwbólowy lub przeciwzapalny zostanie podany bezpośrednio w konkretne miejsce w stawie. Na ekranie aparatu USG widoczne są nie tylko struktury anatomiczne, ale również igła oraz wstrzykiwany lek. Iniekcja pod kontrolą USG pozwala uzyskać najwyższą możliwą skuteczność terapii oraz uniknąć działań niepożądanych, związanych z błędną lokalizacją podania leku. Wykonuje się ją w przypadku dolegliwości:

-stawu kolanowego,

-stawu barkowego,

-stawu łokciowego,

-stawów nadgarstka,

-stawu skokowego.

Iniekcja pod kontrolą USG to zabieg wykonywany w trybie ambulatoryjnym, z wykorzystaniem znieczulenia miejscowego. Trwa około 20 minut, bezpośrednio po jego zakończeniu pacjent może opuścić klinikę i wrócić do domu.

 

 

Iniekcje okołokręgowe (blokada stawu lub korzenia) :

Środek o silnych właściwościach przeciwbólowych i przeciwzapalnych podawany jest w formie zastrzyku, by zahamować stan zapalny w okolicy podrażnionych tkanek (np. korzeni nerwowych lub stawów międzykręgowych). Efektem iniekcji jest ulga w dolegliwościach bólowych, które nie mogą być skutecznie zredukowane innymi formami leczenia zachowawczego lub gdy pacjent nie może poddać się zabiegowi operacyjnemu.

 

 

Chirurgiczne leczenie cieśni nadgarstka :

Zespół cieśni nadgarstka (ZCN) to zaburzenie funkcji nerwu pośrodkowego w następstwie przewlekłego ucisku. W ponad 90 proc. przypadków występuje idiopatyczny zespół cieśni nadgarstka, czyli z niewiadomej przyczyny.

Objawy cieśni nadgarstka są bardzo dokuczliwe, dlatego zaburzenie można łatwo zdiagnozować. Najbardziej charakterystyczne są:

-drętwienie palców – kciuka, wskazującego, środkowego oraz części serdecznego,

-ból w obrębie nadgarstka i palców.

Operacja cieśni nadgarstka nazywana jest odbarczaniem cieśni kanału nadgarstka. Celem zabiegu jest usunięcie ucisku na nerw pośrodkowy. Przyczyną ucisku najczęściej jest troczek zginaczy, ale zdarza się, że za dolegliwości odpowiada ganglion lub innego rodzaju narośl.

W klasycznej operacji zespołu cieśni nadgarstka lekarz wykonuje cięcie o długości 4–5 cm tuż nad nadgarstkiem. Jest to metoda otwarta, której pierwszym etapem jest odsłonięcie kanału nadgarstka. Następnie lekarz usuwa patologie tkankowe będące przyczyną ucisku. Po operacji może zalecić umieszczenie dłoni i nadgarstka w szynie gipsowej lub stabilizatorze na 10–14 dni.

 

 

Punkcja ganglionu :

Ganglion, czyli torbiel galaretowata, ma postać guzka, który powstaje w wyniku powtarzających się mikrourazów i drażnienia pochewek ścięgien w okolicy torebek stawowych. Guzek ten to w rzeczywistości przestrzeń jamista wypełniona płynem lub galaretowatą substancją, posiadająca otoczkę ze zbitej tkanki łącznej. Zazwyczaj zlokalizowany jest w okolicy nadgarstka, rzadziej w obrębie stopy czy stawu kolanowego.

Leczenie w początkowej fazie choroby opiera się głównie na ograniczaniu ruchu w zajętym stawie poprzez odciążanie, redukowanie stanu zapalnego oraz masowanie, znane jako “rozbijanie” ganglionu.

W części przypadków wykonywana jest punkcja (nakłucie) ganglionu z aspiracją jego treści oraz podaniem leku sterydowego najlepiej pod kontrolą ultrasonograficzną. W przypadku niepowodzenia powyższych sposobów leczenia należy rozważyć leczenie operacyjne polegające na wycięciu torbieli techniką artroskopową lub otwartą.

 

 

Wiskosuplementacja

Wiskosuplementacja (stosowanie kwasu hialuronowego na stawy) to metoda leczenia zmian zwyrodnieniowych. Leczenie polega na wstrzyknięciu roztworu soli kwasu hialuronowego do zmienionego chorobowo stawu – dzięki temu dochodzi do poprawy właściwości płynu maziowego. Zastrzyki z kwasu hialuronowego na odbudowę chrząstki wpływają na zwiększenie zakresu ruchomości stawu oraz ograniczają ból.

Wstrzykiwany związek czasowo zastępuje brakujący płyn stawowy oraz posiada właściwości smarujące i amortyzujące, tak jak naturalnie występujący płyn maziowy w stawach u osób młodych. Istnieje wiele preparatów (wiskosuplementów), które są podawane w formie iniekcji dostawowych.

Metoda wstrzykiwania kwasu hialuronowego do zmienionego chorobowo stawu jest metodą bezpieczną. Ponadto na korzyść jej stosowania przemawia brak efektów niepożądanych, co ma miejsce przy stosowaniu iniekcji kortykosteroidów (tzw. „blokad dostawowych”).

Wiskosuplementacja wyróżnia się kilkoma zaletami:

-iniekcje są bezbolesne,

-pacjent nie wymaga hospitalizacji ani obserwacji,

-pacjent nie ma ograniczonej mobilności,

-poprawa widoczna jest już po kilku dniach.

Haluksy

Haluksy to inaczej paluch koślawy. Duży palec u stopy zaczyna odginać się w stronę pozostałych, natomiast pierwsza kość śródstopia przemieszcza się przyśrodkowo.

Cały proces jest powolny i początkowy nie zwracamy na niego uwagi. Jednak nieleczona deformacja pogłębia się, utrudniając chodzenie w butach, a także wywołując ból. Długotrwałe odginanie palca sprawia, że jego kość staje się wypukła i zostaje przesunięta na zewnątrz.

Styczność kości z obuwiem prowadzi do powstania zgrubienia, czyli haluksa. Haluksy są bolesne oraz mogą wiązać się z powstawaniem stanów zapalnych.

Schorzenie częściej dotyczy kobiet. Związane jest to ze słabszą mięśniowo-wiązadłową budową stopy oraz noszeniem obuwia, które sprzyja powstawaniu haluksów.

Celem operacji haluksów jest powrót zdeformowanych kości na swoje miejsce. Lekarz uzależnia decyzję o operacji od stopnia zaawansowania zmian i bólu z nimi związanego:

-stopień lekki (koślawość 15-30 stopni) – przy lekkim zniekształceniu stosuje się drobny zabieg usunięcia wyrośli i przecięcia przykurczonych tkanek miękkich. Operacja jest inwazyjna w minimalnym stopniu,

-stopień umiarkowany (koślawość 30-40 stopni) – podczas zabiegu wykonuje się korektę ustawienia kości śródstopia. Odpowiednio ustawiona kość jest zespalana za pomocą śrub i płytek. Te tytanowe śrubki są szczególnie wytrzymałe i pozwalają kości szybciej się zrastać. Śrubki mają za zadanie utrzymywać kość w nowej, poprawionej pozycji. Dodatkowo podczas operacji usuwa się wyrośl i przecina przykurczone tkanki miękkie,

-stopień ciężki (koślawość większa niż 40 stopni) – podczas operacji dokonuje się osteotomii kości śródstopia. Czasem stosuje się częściową lub całkowitą endoprotezę stawu.

 

Artroskopia kolana

Przeciążenia i urazy stawu kolanowego są najczęstszą przyczyną jego dysfunkcji. Szczególnie narażone są na nie osoby aktywne i zawodowo uprawiające sporty, takie jak: narciarstwo, bieganie, koszykówka, siatkówka, piłka nożna. Część uszkodzeń można wyleczyć poprzez unieruchomienie stawu, fizjoterapię i stosowanie leków przeciwbólowych oraz przeciwzapalnych. Są jednak takie uszkodzenia, które mogą wymagać leczenia operacyjnego.

Oprócz takich metod obrazowych, jak zdjęcie RTG, USG stawu kolanowego, czy rezonans magnetyczny, ortopedzi często wykonują artroskopię diagnostyczną. Dzięki temu badaniu można z dużą dokładnością ocenić struktury wewnątrzstawowe: mięśnie, więzadła, chrząstki stawowe, łąkotki i błonę maziową. Artroskop wprowadza się do stawu poprzez niewielkie nacięcie. Do środka podaje się roztwór soli fizjologicznej, aby ułatwić obejrzenie stawu przez kamerę. Urządzenie pozwala dotrzeć w trudno dostępne miejsca, bez konieczności wykonywania dużych nacięć. Dzięki temu pacjent szybciej wraca do zdrowia, a rekonwalescencja jest mniej uciążliwa. Jeżeli konieczne jest wdrożenie leczenia, do stawu można wprowadzić instrumenty chirurgiczne. Zabieg ten określa się mianem artroskopii operacyjnej.

W porównaniu z innymi metodami, które wymagają całkowitego otworzenia stawu kolanowego, artroskopia wyróżnia się stosunkowo małą inwazyjnością, co jest ogromną zaletą dla pacjenta. Wykonane podczas zabiegu nacięcia są bezbolesne, zaś pozostające po nich blizny są niewielkie. To wiąże się również z tym, że pacjent zostaje wypisany do domu jeszcze tego samego dnia lub w dniu następnym. Ortopedzi decydują się na wykonanie artroskopii, gdyż jest zacznie dokładniejsza od innych metod obrazowych. Dodatkowo daje możliwość oceny funkcjonowania stawu podczas ruchu.

 

 

Artroskopia barku

Artroskopia barku polega na wprowadzeniu przez niewielkie nacięcie wziernika (endoskopu) do stawu, co umożliwia dokładne obejrzenie jego wnętrza, precyzyjną diagnozę oraz przeprowadzenie niezbędnych działań leczniczych. Po zabiegu pacjent nie wymaga długiej rehabilitacji.

Artroskopia barku jest coraz popularniejszym zabiegiem, ponieważ przybywa osób skarżących się na problemy ze stawem barkowym, czyli strukturą składającą się z głowy kości ramiennej i łopatki, odpowiedzialnej za największy zakres ruchów kończyny górnej. Często skarżymy się na dolegliwości bólowe (występujące również w spoczynku), niekiedy promieniujące do kręgosłupa szyjnego oraz ręki, a także znaczne ograniczenie możliwości wykonywania ruchów. W zdiagnozowaniu przyczyn pomaga właśnie artroskopia stawu barkowego, której zaletami są:

-stosunkowo mała inwazyjność,

-niewielkie blizny,

-krótki pobyt w placówce służby zdrowia,

-szybka rehabilitacja,

-możliwość powrotu do codziennej aktywności niedługo po zabiegu.

Artroskopia barkowa jest znacznie mniej inwazyjna od innych zabiegów dokonywanych na stawie barkowym, chociażby artrotomii, podczas której cały staw zostaje szeroko otwarty. Sprzyja to szybszemu powrotowi do zdrowia pacjenta oraz zmniejsza ryzyko zakażenia okołooperacyjnego. Po przeprowadzeniu artroskopii na rany zakłada się pojedyncze szwy, a następnie opatrunek.

 

 

 

Wstrzyknięcie osocza bogatopłytkowego (PRP)

Wstrzyknięcie osocza bogatopłytkowego (PRP – Platelet Rich Plasma) to zabieg medyczny stosowany w szerokim zakresie problemów mięśniowo-szkieletowych. PRP jest próbką krwi spreparowaną tak aby uzyskać wysoką koncentrację płytek krwi. Zabieg ten poprawia naturalną zdolność organizmu do samouzdrawiania i służy do poprawy gojenia oraz skrócenia czasu regeneracji po ostrych i przewlekłych uszkodzeniach tkanek miękkich. PRP z powodzeniem stosowane jest w schorzeniach takich jak: łokieć tenisisty, łokieć golfisty, zapalenie rozcięgna podeszwowego, tendinopatia ścięgna Achillesa i innych.
Płytki krwi są składnikami krwi, których główną funkcją jest udział w procesie krzepnięcia krwi np.: podczas zranienia. Oprócz czynników krzepnięcia, płytki krwi uwalniają tzw. czynniki wzrostu, które pomagają w rozpoczęciu naturalnego procesu gojenia.
Iniekcja PRP w miejscu uszkodzenia w układzie mięśniowo-szkieletowym stymuluje naturalne procesy gojenia i przyspiesza je. Jest to szczególnie ważne w rejonach słabo ukrwionych (jak np.: ścięgna), ponieważ umożliwia to bardziej efektywne dostarczenie niezbędnych substancji do samouleczenia się tkanki. Zastrzyki PRP pozbawione są wielu potencjalnych skutków ubocznych, które mogą wystąpić po zastrzykach ze steroidami lub długotrwałym stosowaniem niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ).

Leczenie osoczem bogatopłytkowym dzieli się na dwa etapy: przygotowanie osocza bogatopłytkowego do wstrzyknięcia, a następnie wstrzyknięcie w pożądany obszar. Najpierw krew jest pobierana, a następnie umieszczana w maszynie zwanej wirówką. Wirówka rozdziela ją na warstwy, dzięki czemu możliwe jest pobranie warstwy zawierającej PRP.
Po pobraniu krwi i odpowiedniej obróbce PRP jest gotowe. Wstrzyknięcie można wykonać nawet 30 minut później. Lekarz może pomóc sobie sondą USG w celu umieszczenia igły bezpośrednio w pożądanym obszarze. Nie ma konieczności znieczulenia ogólnego.