• Proktologia

    USG transrektalne (TRUS)

    Ultrasonografia transrektalna, określana też jako USG przezodbytnicze, to jedno z ważniejszych badań diagnostycznych w schorzeniach odbytu i narządów miednicy mniejszej. Trwa krótko, ale ma za to dużą wartość diagnostyczną. Głowica aparatu USG emituje fale ultradźwiękowego, dzięki czemu na monitorze obserwuje się obraz badanego narządu czy struktury w czasie rzeczywistym. Ultradźwięki są nieszkodliwe, co odróżnia je od promieniowania rentgenowskiego, którego dawki należy ograniczać.

    Przygotowanie do USG transrektalnego:

    Przed przezodbyniczym badaniem USG zaleca się wypróżnienie i oddanie moczu. Lepiej też wstrzymać się z jedzeniem na dwie lub trzy godziny przed udaniem się do kliniki, a dzień wcześniej wybierać produkty lekkostrawne. Jeżeli podejrzewa się guza odbytnicy, konieczne jest opróżnienie jelit. W tym celu stosuje się dostępne w aptece zestawy do wlewu doodbytniczego. Lekarz może zalecić lewatywę na kilka godzin przed USG lub dzień wcześniej.

    Na wizytę warto też zabrać wyniki wcześniejszych badań, jeśli takie były przeprowadzone.

     

    Gumkowanie hemoroidów (metoda Barrona)

    Choroba hemoroidalna jest najpowszechniej występującym schorzeniem proktologicznym u człowieka. Hemoroidy są tworami fizjologicznymi znajdującymi się w kanale odbytu. Oznacza to, że każdy człowiek ma hemoroidy. W różnych stanach chorobowych hemoroidy mogą ulec powiększeniu i są przyczyną różnorodnych dolegliwości. Objawami najczęściej występującymi w chorobie hemoroidalnej są krwawienia, bóle o różnym nasileniu, świąd, wyczuwalne guzki podczas oddawania stolca, trudności w utrzymaniu higieny osobistej.

    Gumkowanie żylaków odbytu metodą Barrona to małoinwazyjna, skuteczna i bezpieczna metoda leczenia choroby hemoroidalnej. Polega ona na nałożeniu na podstawę guzka krwawniczego gumowej opaski, powodując jego niedokrwienie – w efekcie w ciągu 7-10 dni ulega on obumarciu i samoistnie odpada. Opaskę nakłada się przy pomocy specjalnego aplikatora – pacjent może odczuwać w tym czasie lekki dyskomfort, który utrzymuje się przez około godzinę po zabiegu. W trakcie jednego zabiegu możliwe jest założenie opasek na 3 żylaki odbytu. Kolejne guzki są usuwane w odstępach 3 do 4 tygodni.

    Leczenie żylaków odbytu met. Barrona (gumkowanie) może być zastosowane tylko w przypadku pacjentów z żylakami odbytu I i II stopnia. W przypadku pacjentów z hemoroidami III i IV stopnia, przy wypadnięciu i zadzierzgnięciu żylaków odbytu w ciąży i po porodzie lub w sytuacji współistnienia żylaków odbytu z innymi chorobami kanału odbytu konieczne jest zastosowanie leczenia metodami operacyjnymi.

     

    Usuwanie żylaków odbytu klasycznym sposobem Milligan-Morgan :

    Choroba hemoroidalna jest najpowszechniej występującym schorzeniem proktologicznym u człowieka. Hemoroidy są tworami fizjologicznymi znajdującymi się w kanale odbytu. Oznacza to, że każdy człowiek ma hemoroidy. W różnych stanach chorobowych hemoroidy mogą ulec powiększeniu i są przyczyną różnorodnych dolegliwości. Objawami najczęściej występującymi w chorobie hemoroidalnej są krwawienia, bóle o różnym nasileniu, świąd, wyczuwalne guzki podczas oddawania stolca, trudności w utrzymaniu higieny osobistej.

    Do klasycznej hemoroidektomii kwalifikuje się przede wszystkim pacjentów w IV okresie choroby hemoroidalnej, jak również pacjentów we wcześniejszych okresach choroby, z obfitymi krwawieniami powodującymi niedokrwistość, u których brak jest skuteczności w leczeniu innymi metodami oraz pacjentów z dużymi fałdami brzeżnymi współistniejącymi z hemoroidami. Metoda Milligana-Morgana polega na chirurgicznym wycięciu hemoroidów i podwiązaniu naczyń doprowadzających krew do guzka krwawniczego. Najczęściej przeprowadza się operację w znieczuleniu ogólnym lub podpajęczynówkowym, poprzez wstrzyknięcie małej dawki środka znieczulającego do płynu otaczającego rdzeń kręgowy i nerwy.

     

    Laserowe usuwanie żylaków odbytu:

    Choroba hemoroidalna jest najpowszechniej występującym schorzeniem proktologicznym u człowieka. Hemoroidy są tworami fizjologicznymi znajdującymi się w kanale odbytu. Oznacza to, że każdy człowiek ma hemoroidy. W różnych stanach chorobowych hemoroidy mogą ulec powiększeniu i są przyczyną różnorodnych dolegliwości. Objawami najczęściej występującymi w chorobie hemoroidalnej są krwawienia, bóle o różnym nasileniu, świąd, wyczuwalne guzki podczas oddawania stolca, trudności w utrzymaniu higieny osobistej.

    Zabieg z użyciem lasera polega na wprowadzeniu przez chirurga do tkanki podśluzówkowej cienkiego włókna lasera, który dokonuje termoablacji splotów hemoroidalnych. Operator zamyka naczynia hemoroidalne bez naruszania wrażliwej śluzówki. W następstwie hemoroidy ulegają obkurczeniu oraz cofnięciu do wnętrza odbytnicy.

    ZALETY LASEROWEGO USUWANIA ŻYLAKÓW ODBYTU:

    -szybka rekonwalescencja pozwalająca wrócić do pracy po kilku dniach

    -zabieg szybki, trwa około 20 minut

    -trwały efekt

    -skuteczna alternatywa dla klasycznych zabiegów operacyjnych.

    Nacięcie i drenaż ropnia odbytu :

    Zasadniczym czynnikiem sprawczym powstawania ropnia odbytu jest infekcja szerząca się najczęściej od strony krypt i gruczołów odbytowych lub od strony skóry tej okolicy. W następstwie namnażania bakterii dochodzi do zablokowania ujść gruczołów okołoodbytowych i gromadzenia śluzu, który staje się jednocześnie idealną pożywką dla drobnoustrojów.

    Najczęściej w przebiegu choroby wykonuje się chirurgiczne nacięcie zmiany chorobowej. Metoda ta wykonywana jest przez specjalistę w znieczuleniu ogólnym, zarówno przy zmianach zlokalizowanych powierzchownie jak i głębiej. Chirurg nacina zmianę na samym czubku uwypuklenia ropnia. Po usunięciu zawartości ropnia, lekarz sprawdza palpacyjnie przez kanał cięcia chirurgicznego czy wszystko zostało usunięte. Dzięki temu możliwe jest odnalezienie oraz opróżnienie z ropy zachyłki jamy ropnia.

    Inną metodą pomagającą w samoistnym i swobodnym odpływie treści ropnej jest drenaż. Lekarz wykonuje nacięcia po przeciwległych stronach ściany jamy ropnia. Następnie pomiędzy tymi nacięciami przeciągane są specjalne dreny (np. z tworzywa sztucznego, lateksu) posiadające niewielkie perforacje. Dzięki nim możliwe jest dalsze przepłukiwanie loży ropnia i uwalnianie powstałej wydzieliny.

     

    Przetoka odbytu :

    Przetoka odbytu jest nieprawidłowym połączeniem pomiędzy kanałem odbytu a skórą. To połączenie przypomina wąski kanał, który łączy światło odbytnicy ze skórą. Kanał wysłany jest bogato unaczynioną tkanką łączną, która wypełnia ubytki po uszkodzeniu skóry. Przetoka odbytu powstaje w wyniku zapalenia gruczołów, które znajdują się w ścianie odbytnicy.

    Aktualnie powszechnie przyjętym sposobem leczenia przetok odbytu są techniki chirurgiczne:

    1. Rozcięcie kanału przetoki (fistulotomia) znajduje zastosowanie w leczeniu przetok międzyzwieraczowych, przezwieraczowych o niskim umiejscowieniu lub powierzchownej lokalizacji. Materiał uzyskany z wyłyżeczkowania kanału przetoki poddaje się badaniu histopatologicznemu.

    2. Wycięcie przetoki oraz plastyka ujścia wewnętrznego to metoda zarezerwowana do leczenia głębokich przetok przezzwieraczowych i nadzwieraczowych oraz nawrotowych przetok w chorobie Leśniowskiego-Crohna. Skuteczność metody sięga ok. 70%

    3. Setonowanie – umieszczenie w kanale przetoki nici chirurgicznej (setonu), która będzie przecinała tkanki w kierunku kanału odbytu, umożliwiając przez kilka tygodni ziarninowanie, czyli zamykanie się pierwotnego kanału przetoki.

     

    Zabieg usunięcia kłykcin kończystych :

    Kłykciny kończyste – są to grudki i brodawki skórne, powstające w wyniku przerostu naskórka, a zlokalizowane w okolicy odbytu, kanału odbytu i okolicach narządów płciowych. Należą do grupy schorzeń wywoływanych przez wirusy brodawczaka ludzkiego.

    Leczenie:

    -miejscowe stosowanie maści ze środkami hamującymi podziały komórkowe

    -krem zawierający podofilotoksynę lub jej alkoholowy roztwór

    -leczenie indukujące odpowiedź immunologiczną

    -chirurgiczne leczenie za pomocą elektrokoagulacji

    Warto pamiętać, że w miejscu usuniętych kłykcin mogą pojawić się nowe, podobnie jak ma to miejsce w przypadku brodawek pospolitych. W przypadku kłykcin kończystych leczenie nie jest tak skuteczne, jak profilaktyka, w której ważną rolę odgrywa bezpieczeństwo kontaktów seksualnych, czyli przede wszystkim wierność jednemu, zdrowemu partnerowi, a także szczepienia przeciwko HPV.

     

    Wycięcie szczeliny odbytu :

    Szczelina odbytu to długie, wąskie i płytkie pękniecie błony śluzowej końcowego odcinka kanału odbytu (tzw. anoderma), do powstania którego dochodzi w wyniku przekroczenia możliwości rozciągania śluzówki odbytu.

    Na terapię składają się :

    -dieta bogatoresztkowa – powinno się ją wprowadzić na stałe, ponieważ powrót do dawnych zwyczajów żywieniowych w krótkim czasie doprowadza do nawrotu choroby;

    -leki zmiękczające i rozluźniające stolec;

    -leki przeciwzapalne;

    -środki obniżające napięcie zwieraczy;

    -nasiadówki w ciepłej wodzie;

    Gdy leczenie nie przynosi rezultatów, konieczna może okazać się operacja, podczas której wykonuje się częściowe boczne przecięcie zwieracza wewnętrznego z lub bez wycięcia szczeliny lub – rzadziej – miejscowe wycięcie szczeliny.

     

    Nacięcie zakrzepu przyodbytowego:

    Zakrzepica okołoodbytnicza jest dolegliwością wynikającą bezpośrednio z choroby hemoroidalnej. To znaczy, że dla rozwoju zakrzepu splotu okołoodbytniczego konieczne jest uprzednie rozwinięcie się guzków przy odbycie, które początkowo rosną wewnątrz kanału odbytu, dając wyłącznie subtelne sygnały postępującej patologii.

    Kiedy guzki zaczynają wypadać na zewnątrz, poza zwieracz odbytu w trakcie parcia na stolec, stają się już widoczne i możliwe do zauważenia przez pacjenta. Zbagatelizowane i nieleczone powiększają się i przemieszczają, aż w końcu ich odprowadzenie staje się niemożliwe, a zaburzenia w krążeniu krwi przyczyniają się w końcu do całkowitego zastoju i powstania zakrzepu w splocie żylnym okołoodbytniczym.

    W przypadku trudnego do przeoczenia zakrzepu okołoodbytowego splotu żylnego możliwa jest interwencja chirurgiczna i wycięcie zmiany w znieczuleniu miejscowym.

    • Konsultacja proktologiczna
      od 200 zł
    • USG Transrektalne TRUS
      od 200 zł
    • Gumkowanie hemoroidów (metoda Barrona)
      od 300 zł
    • Nacięcie i drenaż ropnia odbytu
      od 800 zł
    • Przetoka odbytu
      od 4000 zł
    • Usunięcie kłykcin kończystych
      od 4000 zł
    • Wycięcie szczeliny odbytu (+znieczulenie)
      od 2500 zł
    • Nacięcie zakrzepu przyodbytowego w znieczuleniu miejscowym
      od 700 zł
    • Usuwanie żylaków odbytu klasycznym sposobem Milligan-Morgan
      od 3500 zł
    • Laserowe usuwanie żylaków odbytu
      od 4500 zł
  • Ortopedia

    Iniekcja pod kontrolą USG :

    Iniekcja pod kontrolą USG daje pewność, że lek przeciwbólowy lub przeciwzapalny zostanie podany bezpośrednio w konkretne miejsce w stawie. Na ekranie aparatu USG widoczne są nie tylko struktury anatomiczne, ale również igła oraz wstrzykiwany lek. Iniekcja pod kontrolą USG pozwala uzyskać najwyższą możliwą skuteczność terapii oraz uniknąć działań niepożądanych, związanych z błędną lokalizacją podania leku. Wykonuje się ją w przypadku dolegliwości:

    -stawu kolanowego,

    -stawu barkowego,

    -stawu łokciowego,

    -stawów nadgarstka,

    -stawu skokowego.

    Iniekcja pod kontrolą USG to zabieg wykonywany w trybie ambulatoryjnym, z wykorzystaniem znieczulenia miejscowego. Trwa około 20 minut, bezpośrednio po jego zakończeniu pacjent może opuścić klinikę i wrócić do domu.

     

     

    Iniekcje okołokręgowe (blokada stawu lub korzenia) :

    Środek o silnych właściwościach przeciwbólowych i przeciwzapalnych podawany jest w formie zastrzyku, by zahamować stan zapalny w okolicy podrażnionych tkanek (np. korzeni nerwowych lub stawów międzykręgowych). Efektem iniekcji jest ulga w dolegliwościach bólowych, które nie mogą być skutecznie zredukowane innymi formami leczenia zachowawczego lub gdy pacjent nie może poddać się zabiegowi operacyjnemu.

     

     

    Chirurgiczne leczenie cieśni nadgarstka :

    Zespół cieśni nadgarstka (ZCN) to zaburzenie funkcji nerwu pośrodkowego w następstwie przewlekłego ucisku. W ponad 90 proc. przypadków występuje idiopatyczny zespół cieśni nadgarstka, czyli z niewiadomej przyczyny.

    Objawy cieśni nadgarstka są bardzo dokuczliwe, dlatego zaburzenie można łatwo zdiagnozować. Najbardziej charakterystyczne są:

    -drętwienie palców – kciuka, wskazującego, środkowego oraz części serdecznego,

    -ból w obrębie nadgarstka i palców.

    Operacja cieśni nadgarstka nazywana jest odbarczaniem cieśni kanału nadgarstka. Celem zabiegu jest usunięcie ucisku na nerw pośrodkowy. Przyczyną ucisku najczęściej jest troczek zginaczy, ale zdarza się, że za dolegliwości odpowiada ganglion lub innego rodzaju narośl.

    W klasycznej operacji zespołu cieśni nadgarstka lekarz wykonuje cięcie o długości 4–5 cm tuż nad nadgarstkiem. Jest to metoda otwarta, której pierwszym etapem jest odsłonięcie kanału nadgarstka. Następnie lekarz usuwa patologie tkankowe będące przyczyną ucisku. Po operacji może zalecić umieszczenie dłoni i nadgarstka w szynie gipsowej lub stabilizatorze na 10–14 dni.

     

     

    Punkcja ganglionu :

    Ganglion, czyli torbiel galaretowata, ma postać guzka, który powstaje w wyniku powtarzających się mikrourazów i drażnienia pochewek ścięgien w okolicy torebek stawowych. Guzek ten to w rzeczywistości przestrzeń jamista wypełniona płynem lub galaretowatą substancją, posiadająca otoczkę ze zbitej tkanki łącznej. Zazwyczaj zlokalizowany jest w okolicy nadgarstka, rzadziej w obrębie stopy czy stawu kolanowego.

    Leczenie w początkowej fazie choroby opiera się głównie na ograniczaniu ruchu w zajętym stawie poprzez odciążanie, redukowanie stanu zapalnego oraz masowanie, znane jako “rozbijanie” ganglionu.

    W części przypadków wykonywana jest punkcja (nakłucie) ganglionu z aspiracją jego treści oraz podaniem leku sterydowego najlepiej pod kontrolą ultrasonograficzną. W przypadku niepowodzenia powyższych sposobów leczenia należy rozważyć leczenie operacyjne polegające na wycięciu torbieli techniką artroskopową lub otwartą.

     

     

    Wiskosuplementacja

    Wiskosuplementacja (stosowanie kwasu hialuronowego na stawy) to metoda leczenia zmian zwyrodnieniowych. Leczenie polega na wstrzyknięciu roztworu soli kwasu hialuronowego do zmienionego chorobowo stawu – dzięki temu dochodzi do poprawy właściwości płynu maziowego. Zastrzyki z kwasu hialuronowego na odbudowę chrząstki wpływają na zwiększenie zakresu ruchomości stawu oraz ograniczają ból.

    Wstrzykiwany związek czasowo zastępuje brakujący płyn stawowy oraz posiada właściwości smarujące i amortyzujące, tak jak naturalnie występujący płyn maziowy w stawach u osób młodych. Istnieje wiele preparatów (wiskosuplementów), które są podawane w formie iniekcji dostawowych.

    Metoda wstrzykiwania kwasu hialuronowego do zmienionego chorobowo stawu jest metodą bezpieczną. Ponadto na korzyść jej stosowania przemawia brak efektów niepożądanych, co ma miejsce przy stosowaniu iniekcji kortykosteroidów (tzw. „blokad dostawowych”).

    Wiskosuplementacja wyróżnia się kilkoma zaletami:

    -iniekcje są bezbolesne,

    -pacjent nie wymaga hospitalizacji ani obserwacji,

    -pacjent nie ma ograniczonej mobilności,

    -poprawa widoczna jest już po kilku dniach.

    Haluksy

    Haluksy to inaczej paluch koślawy. Duży palec u stopy zaczyna odginać się w stronę pozostałych, natomiast pierwsza kość śródstopia przemieszcza się przyśrodkowo.

    Cały proces jest powolny i początkowy nie zwracamy na niego uwagi. Jednak nieleczona deformacja pogłębia się, utrudniając chodzenie w butach, a także wywołując ból. Długotrwałe odginanie palca sprawia, że jego kość staje się wypukła i zostaje przesunięta na zewnątrz.

    Styczność kości z obuwiem prowadzi do powstania zgrubienia, czyli haluksa. Haluksy są bolesne oraz mogą wiązać się z powstawaniem stanów zapalnych.

    Schorzenie częściej dotyczy kobiet. Związane jest to ze słabszą mięśniowo-wiązadłową budową stopy oraz noszeniem obuwia, które sprzyja powstawaniu haluksów.

    Celem operacji haluksów jest powrót zdeformowanych kości na swoje miejsce. Lekarz uzależnia decyzję o operacji od stopnia zaawansowania zmian i bólu z nimi związanego:

    -stopień lekki (koślawość 15-30 stopni) – przy lekkim zniekształceniu stosuje się drobny zabieg usunięcia wyrośli i przecięcia przykurczonych tkanek miękkich. Operacja jest inwazyjna w minimalnym stopniu,

    -stopień umiarkowany (koślawość 30-40 stopni) – podczas zabiegu wykonuje się korektę ustawienia kości śródstopia. Odpowiednio ustawiona kość jest zespalana za pomocą śrub i płytek. Te tytanowe śrubki są szczególnie wytrzymałe i pozwalają kości szybciej się zrastać. Śrubki mają za zadanie utrzymywać kość w nowej, poprawionej pozycji. Dodatkowo podczas operacji usuwa się wyrośl i przecina przykurczone tkanki miękkie,

    -stopień ciężki (koślawość większa niż 40 stopni) – podczas operacji dokonuje się osteotomii kości śródstopia. Czasem stosuje się częściową lub całkowitą endoprotezę stawu.

     

    Artroskopia kolana

    Przeciążenia i urazy stawu kolanowego są najczęstszą przyczyną jego dysfunkcji. Szczególnie narażone są na nie osoby aktywne i zawodowo uprawiające sporty, takie jak: narciarstwo, bieganie, koszykówka, siatkówka, piłka nożna. Część uszkodzeń można wyleczyć poprzez unieruchomienie stawu, fizjoterapię i stosowanie leków przeciwbólowych oraz przeciwzapalnych. Są jednak takie uszkodzenia, które mogą wymagać leczenia operacyjnego.

    Oprócz takich metod obrazowych, jak zdjęcie RTG, USG stawu kolanowego, czy rezonans magnetyczny, ortopedzi często wykonują artroskopię diagnostyczną. Dzięki temu badaniu można z dużą dokładnością ocenić struktury wewnątrzstawowe: mięśnie, więzadła, chrząstki stawowe, łąkotki i błonę maziową. Artroskop wprowadza się do stawu poprzez niewielkie nacięcie. Do środka podaje się roztwór soli fizjologicznej, aby ułatwić obejrzenie stawu przez kamerę. Urządzenie pozwala dotrzeć w trudno dostępne miejsca, bez konieczności wykonywania dużych nacięć. Dzięki temu pacjent szybciej wraca do zdrowia, a rekonwalescencja jest mniej uciążliwa. Jeżeli konieczne jest wdrożenie leczenia, do stawu można wprowadzić instrumenty chirurgiczne. Zabieg ten określa się mianem artroskopii operacyjnej.

    W porównaniu z innymi metodami, które wymagają całkowitego otworzenia stawu kolanowego, artroskopia wyróżnia się stosunkowo małą inwazyjnością, co jest ogromną zaletą dla pacjenta. Wykonane podczas zabiegu nacięcia są bezbolesne, zaś pozostające po nich blizny są niewielkie. To wiąże się również z tym, że pacjent zostaje wypisany do domu jeszcze tego samego dnia lub w dniu następnym. Ortopedzi decydują się na wykonanie artroskopii, gdyż jest zacznie dokładniejsza od innych metod obrazowych. Dodatkowo daje możliwość oceny funkcjonowania stawu podczas ruchu.

     

     

    Artroskopia barku

    Artroskopia barku polega na wprowadzeniu przez niewielkie nacięcie wziernika (endoskopu) do stawu, co umożliwia dokładne obejrzenie jego wnętrza, precyzyjną diagnozę oraz przeprowadzenie niezbędnych działań leczniczych. Po zabiegu pacjent nie wymaga długiej rehabilitacji.

    Artroskopia barku jest coraz popularniejszym zabiegiem, ponieważ przybywa osób skarżących się na problemy ze stawem barkowym, czyli strukturą składającą się z głowy kości ramiennej i łopatki, odpowiedzialnej za największy zakres ruchów kończyny górnej. Często skarżymy się na dolegliwości bólowe (występujące również w spoczynku), niekiedy promieniujące do kręgosłupa szyjnego oraz ręki, a także znaczne ograniczenie możliwości wykonywania ruchów. W zdiagnozowaniu przyczyn pomaga właśnie artroskopia stawu barkowego, której zaletami są:

    -stosunkowo mała inwazyjność,

    -niewielkie blizny,

    -krótki pobyt w placówce służby zdrowia,

    -szybka rehabilitacja,

    -możliwość powrotu do codziennej aktywności niedługo po zabiegu.

    Artroskopia barkowa jest znacznie mniej inwazyjna od innych zabiegów dokonywanych na stawie barkowym, chociażby artrotomii, podczas której cały staw zostaje szeroko otwarty. Sprzyja to szybszemu powrotowi do zdrowia pacjenta oraz zmniejsza ryzyko zakażenia okołooperacyjnego. Po przeprowadzeniu artroskopii na rany zakłada się pojedyncze szwy, a następnie opatrunek.

     

     

     

    Wstrzyknięcie osocza bogatopłytkowego (PRP)

    Wstrzyknięcie osocza bogatopłytkowego (PRP – Platelet Rich Plasma) to zabieg medyczny stosowany w szerokim zakresie problemów mięśniowo-szkieletowych. PRP jest próbką krwi spreparowaną tak aby uzyskać wysoką koncentrację płytek krwi. Zabieg ten poprawia naturalną zdolność organizmu do samouzdrawiania i służy do poprawy gojenia oraz skrócenia czasu regeneracji po ostrych i przewlekłych uszkodzeniach tkanek miękkich. PRP z powodzeniem stosowane jest w schorzeniach takich jak: łokieć tenisisty, łokieć golfisty, zapalenie rozcięgna podeszwowego, tendinopatia ścięgna Achillesa i innych.
    Płytki krwi są składnikami krwi, których główną funkcją jest udział w procesie krzepnięcia krwi np.: podczas zranienia. Oprócz czynników krzepnięcia, płytki krwi uwalniają tzw. czynniki wzrostu, które pomagają w rozpoczęciu naturalnego procesu gojenia.
    Iniekcja PRP w miejscu uszkodzenia w układzie mięśniowo-szkieletowym stymuluje naturalne procesy gojenia i przyspiesza je. Jest to szczególnie ważne w rejonach słabo ukrwionych (jak np.: ścięgna), ponieważ umożliwia to bardziej efektywne dostarczenie niezbędnych substancji do samouleczenia się tkanki. Zastrzyki PRP pozbawione są wielu potencjalnych skutków ubocznych, które mogą wystąpić po zastrzykach ze steroidami lub długotrwałym stosowaniem niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ).

    Leczenie osoczem bogatopłytkowym dzieli się na dwa etapy: przygotowanie osocza bogatopłytkowego do wstrzyknięcia, a następnie wstrzyknięcie w pożądany obszar. Najpierw krew jest pobierana, a następnie umieszczana w maszynie zwanej wirówką. Wirówka rozdziela ją na warstwy, dzięki czemu możliwe jest pobranie warstwy zawierającej PRP.
    Po pobraniu krwi i odpowiedniej obróbce PRP jest gotowe. Wstrzyknięcie można wykonać nawet 30 minut później. Lekarz może pomóc sobie sondą USG w celu umieszczenia igły bezpośrednio w pożądanym obszarze. Nie ma konieczności znieczulenia ogólnego.

    Empty section. Edit page to add content here.
  • Chirurgia ogólna

    Nacięcie zastrzału, ropnia:

    Ropień jest to ograniczone ognisko ropy w przestrzeni tkankowej, które powstaje w wyniku infekcji bakteryjnej. Najczęstszą przyczyną są gronkowce i paciorkowce. Ropnie mogą lokalizować się zarówno w kościach jak i tkankach miękkich, a ich objawy zależą od umiejscowienia. W leczeniu dolegliwości zastosowanie znajdują antybiotyki.

    Najczęściej w przebiegu choroby wykonuje się chirurgiczne nacięcie zmiany chorobowej. Metoda ta wykonywana jest przez specjalistę w znieczuleniu ogólnym, zarówno przy zmianach zlokalizowanych powierzchownie jak i głębiej. Chirurg nacina zmianę na samym czubku uwypuklenia ropnia. Po usunięciu zawartości ropnia, lekarz sprawdza palpacyjnie przez kanał cięcia chirurgicznego czy wszystko zostało usunięte. Dzięki temu możliwe jest odnalezienie oraz opróżnienie z ropy zachyłki jamy ropnia.

    Inną metodą pomagającą w samoistnym i swobodnym odpływie treści ropnej jest drenaż. Lekarz wykonuje nacięcia po przeciwległych stronach ściany jamy ropnia. Następnie pomiędzy tymi nacięciami przeciągane są specjalne dreny (np. z tworzywa sztucznego, lateksu) posiadające niewielkie perforacje. Dzięki nim możliwe jest dalsze przepłukiwanie loży ropnia i uwalnianie powstałej wydzieliny.

    Usunięcie wrastającego paznokcia :

    Najczęstszą przyczyną jest jednak niewłaściwa technika ich skracania. Zbyt duża ingerencja w płytkę paznokcia, czyli zbyt krótkie jej obcinanie, a także pozostawiania postrzępionych i ostrych krawędzi, prowadzi w wielu przypadkach do wrastania paznokcia pod skórę.

    Podstawowym, niezwykle charakterystycznym objawem wrastających paznokci jest obrzęk (zazwyczaj z jednej strony palca), a także zaczerwienienie i bolesność bocznych wałów paznokciowych.Na początku ból palca odczuwalny jest wyłącznie podczas dotyku, ale w miarę upływu czasu ból nasila się i występuje w sposób ciągły. Uniemożliwia założenie skarpetek i butów, które powodują ucisk i ból.

    W razie niewielkiego stanu zapalnego wału paznokcia można stosować kilka razy dziennie moczenie palca w ciepłej wodzie z mydłem, smarowanie maścią lub płynem.

    W bardziej zaawansowanych zmianach przy wrastającym paznokciu konieczne staje się postępowanie zabiegowe. Stosuje się:

    -zakładanie klamer na powierzchnię paznokcia, których zadaniem jest ciągnięcie paznokcia ku górze, co uwypukla go i uniemożliwia dalsze wrastanie

    -wycięcie klinowe ok. 2-3 mm wrastającego paznokcia wraz ze zmienionym wałem paznokciowym, zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym i skutecznie przywraca paznokciowi właściwy tor wzrastania

    -usunięcie wrastającego paznokcia w całości, co powoduje odrastanie całkiem nowego paznokcia, który nie ma już tendencji do wrastania – obecnie zabieg coraz rzadziej stosowany.

     

    Chirurgiczne leczenie przepukliny :

    Przepuklina to stan, kiedy narząd lub tkanka tłuszczowa wciska się przez otwór lub słaby punkt w otaczającym mięśniu lub tkance łącznej znanej jako powięź. Najbardziej powszechne rodzaje przepukliny to: pachwinowa, pępkowa, brzuszna, udowa oraz pooperacyjna.

    Leczenie przepukliny zależy od jej lokalizacji. Przepuklina pachwinowa nie zagoi się samoistnie, jedyną drogą leczenia jest operacja przepukliny. Warto pamiętać, że przepuklina może pojawić się ponownie po operacji, dlatego tak istotna jest profilaktyka.

    Klasyczna operacja przepukliny wymaga najpierw odsłonięcia miejsca powstania przepukliny. W tym celu na początku operacji przepukliny nacina się skórę, następnie podwiązuje się naczynia podbrzuszne i rozcina rozcięgno.

    Gdy chirurg w czasie operacji przepukliny dotrze już do worka przepuklinowego, otwiera go, rozdziela powstałe tam sieci bądź odcinki jelita i wprowadza je do jamy brzusznej.

    W przypadku przepukliny brzusznej również przeprowadza się zabieg chirurgiczny. Pacjentom, którzy nie mogą być poddani operacji przepukliny (chorzy na inne schorzenia, osoby starsze) zakłada się specjalne pasy przepuklinowe.

     

    Zabieg chirurgicznego usunięcia zmian skórnych:

    Operację przeprowadza się w znieczuleniu miejscowym i polega ona na wycięciu zmiany i zeszyciu rany. W przypadku znamion barwnikowych , nowotworów i zmian o nieustalonym charakterze wykonuje się badanie histopatologiczne.

    Szwy usuwa się po 7-14 dniach.

    Proponujemy Państwu zabiegi chirurgiczne po usuwaniu:

    -kaszaka

    -włókniaka

    -tłuszczaka

    -brodawki

    -znamienia

  • Urologia

    Usunięcie kłykcin kończystych:

    Kłykciny kończyste – są to grudki i brodawki skórne, powstające w wyniku przerostu naskórka, a zlokalizowane w okolicy odbytu, kanału odbytu i okolicach narządów płciowych. Należą do grupy schorzeń wywoływanych przez wirusy brodawczaka ludzkiego.

    Leczenie:

    -miejscowe stosowanie maści ze środkami hamującymi podziały komórkowe

    -krem zawierający podofilotoksynę lub jej alkoholowy roztwór

    -leczenie indukujące odpowiedź immunologiczną

    -chirurgiczne leczenie za pomocą elektrokoagulacji

    Warto pamiętać, że w miejscu usuniętych kłykcin mogą pojawić się nowe, podobnie jak ma to miejsce w przypadku brodawek pospolitych. W przypadku kłykcin kończystych leczenie nie jest tak skuteczne, jak profilaktyka, w której ważną rolę odgrywa bezpieczeństwo kontaktów seksualnych, czyli przede wszystkim wierność jednemu, zdrowemu partnerowi, a także szczepienia przeciwko HPV.

     

    Leczenie operacyjne stulejki :

    Stulejka jest drobnym defektem anatomicznym – to zwężenie otworu napletka, które uniemożliwia odsłonięcie żołędzi prącia. Kiedy napletka nie można ściągnąć, między nim a żołędzią gromadzi się wydzielina, która może utrudniać wydalanie moczu. Stulejka bywa wrodzona, może być też spowodowana stanem zapalnym. Ten z kolei powoduje bolesność i obrzęk napletka, co dodatkowo utrudnia odprowadzanie moczu.

    Wyróżniamy dwa rodzaje tego schorzenia:

    stulejka całkowita – napletek całkowicie nie odsłania żołędzi prącia,

    stulejka częściowa (niepełna) – mówimy o niej, gdy żołądź można częściowo odsłonić lub odsłonić ja całkowicie, gdy penis nie znajduje się we wzwodzie, lub całkowicie odsłonić żołądź członka we wzwodzie, podczas kiedy napletek zaciska się w rowku zażołędnym (powstaje w ten sposób tak zwany załupek).

    U starszych i dorosłych – potrzebne jest leczenie chirurgiczne. Operacje stulejki wykonuje się, gdy wyleczony zostanie stan zapalny i usunięte zakażenie napletka – ma to niezwykle istotny wpływ na przebieg całego zabiegu. Leczenie stulejki jest chirurgiczne i wykonuje je urolog. Polega on na usunięciu zwężonej części napletka i uformowanie szerszego. W niektórych przypadkach możliwa jest plastyka napletka lub obrzezanie częściowe.

    Po operacji stulejki konieczna jest niezwykle regularna i delikatna opieka nad gojącą się raną. Jest to bowiem miejsce bardzo podatne na różne zakażenia i infekcje. Najprostsze zabiegi to: układanie prącia do góry i spłukiwanie żołędzi i napletka rumiankiem lub przegotowaną wodą po oddaniu moczu.

  • Chirurgia naczyniowa

    Leczenie żylaków kończyn dolnych sposobem Babcocka :

    Skłonności do żylaków kończyn dolnych są uwarunkowane genetycznie. Sprzyjają im także czynniki indywidualne, takie jak wiek, płeć żeńska, ciąża, poród, otyłość, nadwaga, nadciśnienie żylne oraz terapia hormonalna, ale także prowadzony tryb życia. Żylaki na nogach powstają wskutek upośledzeniem drożności powierzchownych naczyń żylnych i zwiększenia ciśnienia hydrostatycznego w świetle tych naczyń. Przyczyna schorzenia tkwi w nieprawidłowościach zastawek żylnych lub zaburzeniach ściany żył.

    Pierwsze objawy żylaków nóg to najczęściej uczucie ciężkości nóg, nocne bóle i skurcze łydek, swędzenie, mrowienie i drętwienie oraz tzw. zespół niespokojnych nóg. Żylaki pod kolanem są również przyczyną widocznych pajączków naczyniowych. W miarę rozwoju choroby mogą pojawić się także objawy owrzodzenia żylnego podudzi.

    Klasyczną metodą pozbycia się żylaków staje się wycięcie tej żyły i usunięcie jej poszerzonych drobnych dopływów, czyli żylaków. Usuwanie żyły odpiszczelowej metodą Babcocka polega na chirurgicznym odsłonięciu w pachwinie jej końcowego odcinka i podwiązaniu jej w miejscu, w którym uchodzi ona do żyły udowej. Następnie należy odszukać w okolicy kostki przyśrodkowej początkowy odcinek żyły odpiszczelowej. W kolejnym etapie do wnętrza żyły od strony kostki wprowadza się tzw. sondę, czyli cienki drut zakończony główką/oliwką, którą przeprowadza się przez światło żyły, aż do miejsca podwiązania w pachwinie. W momencie przecięcia obu końców żyły i przywiązaniu ich do sondy wyciąga się sondę wraz z całą nawiniętą żyłą odpiszczelową.

     

    Laserowe leczenie żylaków kończyn dolnych:

    Skłonności do żylaków kończyn dolnych są uwarunkowane genetycznie. Sprzyjają im także czynniki indywidualne, takie jak wiek, płeć żeńska, ciąża, poród, otyłość, nadwaga, nadciśnienie żylne oraz terapia hormonalna, ale także prowadzony tryb życia. Żylaki na nogach powstają wskutek upośledzeniem drożności powierzchownych naczyń żylnych i zwiększenia ciśnienia hydrostatycznego w świetle tych naczyń. Przyczyna schorzenia tkwi w nieprawidłowościach zastawek żylnych lub zaburzeniach ściany żył.

    Operacja laserowego usuwania żylaków to nowoczesna metoda. Dzięki niej lekarz jest w stanie zamknąć światło dużej żyły i nie jest konieczne wykonanie nacięcia na skórze. Metoda, ściślej ujmując, polega na wprowadzeniu do światła niewydolnej żyły cewnika. Jego zakończenie emituje światło lasera. Wyzwolona energia wpływa na natychmiastowe obkurczenie oraz zamknięcie niewydolnej żyły. Dzięki temu usuwanie tej żyły nie jest konieczne, a żylaki z nią połączone, pomniejszają się. Co ciekawe, operacja trwa tylko godzinę.

    Zalety laserowych operacji żylaków:

    • zabieg bez hospitalizacji całkowicie ambulatoryjny wykonywany w warunkach sali operacyjnej

    • mniejsze ryzyko powikłań niż w metodzie tradycyjnej

    • krótki czas operacji, zwykle 45-60 minut (ok. 2 godz. metodą tradycyjną),

    • brak krwiaków tworzących się po zabiegu usunięcia żyły w metodzie tradycyjnej

    • niewielki uraz pooperacyjny – małe nacięcie pod kolanem lub nakłucie żyły

    • szybka rekonwalescencja pozwalająca wrócić do pracy po kilku dniach

    • wyższa skuteczność (93-98%) w stosunku do metody tradycyjnej (strippingu).

  • Anesteziologia

    Założenie portu naczyniowego:

    Port naczyniowy (potocznie zwany portem), to wytworzony na stałe dostęp do żylnych naczyń krwionośnych. Stosowany jest u pacjentów wymagających częstych kaniulacji żył celem pobierania krwi i podawania leków drogą dożylną (np. częste wlewy cytostatyków). Ponadto porty zakłada się u innych chorych leczonych przewlekle, gdzie wymagane jest częste podawanie preparatów drogą dożylną (przewlekła obturacyjna choroba płuc, mukowiscydoza, astma oskrzelowa, choroba reumatyczna, porfiria, hemofilia). Stosowany jest również w leczeniu paliatywnym, gdy konieczne jest podawanie leków przeciwbólowych, płynów lub preparatów do żywienia pozajelitowego, a utrudniony lub niemożliwy dostęp do naczyń obwodowych utrudnia leczenie chorego nie tylko w warunkach szpitalnych, ale także w warunkach hospicjum i leczenia domowego. Założenie portu stanowi ułatwienie dla pacjenta i personelu medycznego, zwiększając komfort leczenia i zmniejszając ilość powikłań związanych z podawaniem dożylnym cytostatyków. Dzięki podawaniu cytostatyków do portu unikamy drażnienia ścian naczyń obwodowych, a co za tym idzie nie powoduje to bólu u pacjenta (np. przy podawaniu Oksaliplatyny). Mniejsze jest również ryzyko infekcji w porównaniu z klasyczną kaniulą centralną przy braku dostępu obwodowego. Poprzez umieszczenie komory portu w okolicy podobojczykowej pacjent ma wolne ręce, nie jest „uwiązany”, co ma niebagatelne znaczenie dla samoobsługi i normalnego funkcjonowania.

    Systemy portów zapewniają stały i wielokrotny dostęp naczyniowy, umożliwiając podawanie następujących substancji:

    -leki (np. cytostatyki)

    -wlewy dożylnej

    -produkty krwiopochodne

    -substancje do żywienia pozajelitowego

    -środki kontrastowe (niektóre modele)

    Blokada nerwów obwodowych:

    Blokada nerwu jest jednym z rodzajów znieczulenia i wykonuje się ją podobnymi środkami farmakologicznymi.

    Blokada obwodowa jest znieczuleniem bezpiecznym, niemniej wymaga od anestezjologa umiejętności technicznych, doświadczenia i znajomości anatomii.

    W jej trakcie pacjent pozostaje przytomny, ale czucie oraz ruchomość w znieczulonej części ciała jest zniesione.

    Mechanizm ich działania polega na zahamowaniu transportu jonów (głównie sodu) w poprzek błony komórkowej neuronów, skutkiem czego jest stabilizacja zarówno samej błony komórkowej, jak i jej potencjału.

    Taki mechanizm działania sprawia, że środki znieczulenia miejscowego stosowane w blokadach, odwracalnie hamują powstawanie i przekazywanie impulsów w nerwach obwodowych. Znieczulenie trwa tak długo, jak długo podany lek nie zostanie rozłożony przez organizm.

  • Ginekologia

    Labioplastyka

    Labioplastyka to niezwykle popularny zabieg wśród kobiet, które zastanawiają się nad zmianą kształtu i rozmiaru warg sromowych mniejszych.

    Labioplastyka należy do zabiegu z zakresu ginekologii  estetycznej, który polega na korekcie warg sromowych. Każda kobieta posiada odmienny kształt sromu — ich rozmiar również jest niezwykle zróżnicowany (może zmienić się z wiekiem). Głównym wskazaniem do wykonania zabiegu są przerośnięte wargi sromowe, które utrudniają kobietom uprawienie sportu oraz czerpanie przyjemności ze współżycia seksualnego.

    Problemy zbyt dużych warg sromowych mogą powodować dyskomfort psychiczny. Ponadto prezentowanemu zabiegowi poddają się kobiety po porodach które pragną odmłodzić srom. Głównym przeciwwskazaniem do udziału w operacji jest choroba ginekologiczna o podłożu nowotworowym. Zabiegu nie wykonuje się również u kobiet ciężarnych.

    Labioplastykę można przeprowadzić za pomocą dwóch metod. Metodą Trim, która polega na usunięciu brzegów warg sromowych mniejszych lub metodą Wedge, czyli klinowej resekcji (tkanki wycięte w kształcie litery V). Należy zdawać sobie sprawę, że po labioplastyce może pozostać widoczna blizna.

Umów spotkanie